Diego Imbert was aanvankelijk geïnteresseerd in de viool, vervolgens de elektrische bas, maar hij studeerde contrabas aan het conservatorium van Parijs waar hij les kreeg van grootmeesters als Jean-Francois Jenny-Clark en Hein van de Geyn. Zijn muzikale carrière begint hij bij het Gipsy Project van Birelli Lagrene, later speelt o.a. nog bij het trio van saxofonist Sylvain Beuf, het kwartet van de Italiaanse trompettist Flavio Bottro en het kwintet van bugelspeler Alex Tassel. In 2008 begint hij zijn eigen formatie met David El-Malek op tenorsaxofoon, Alex Tassel op bugel en Franck Agulhorn op drums. Het is ook dit kwartet dat te horen is op L’Intégrale, een cd box met 4 cd’s, te weten het debuut “A l’ombre du saule pleureur” uit 2009, “Next Move”uit 2011, “Colors” uit 2013 en het nieuwe “Live + Inédit” met live opnames uit de jaren 2008-2019. Met deze box heb je in een klap bijna het hele oeuvre van het Diego Imbert Quartet in huis. Deze formatie behoort duidelijk tot de top van de Franse jazz scene. Diego Imbert heeft een sonoor en helder geluid, het is dan ook niet toevallig dat het kwartet een cd heeft opgenomen met de titel “Tribute to Charlie Haden”, blijkbaar een van zijn helden.

Het is niet te doen om alle albums uit deze box te bespreken, drie zijn er trouwens al eerder verschenen, dus beperk ik me tot het niet uitgebrachte werk op “Live+ Inédit”. Alle composities (dat geldt overigens voor alle cd’s) zijn van de hand van Diego Imbert. Het zijn allemaal aangenaam in het oor liggende stukken waarin de groepsleden alle ruimte krijgen om te excelleren. De opening met “Barajas” is een krachtig stuwende compositie die prima past bij het winderige weer dat nu onze dreven treft. Saxofonist David El-Malet gaat er behoorlijk stevig tegenaan en Alex Tassel laat duidelijk horen dat de bugel of fluegelhorn een veel warmer geluid heeft dan de trompet, hetgeen ook goed is te beluisteren in “November Rain”, een langzaam en intiem stuk waarin Alex alle ruimte krijgt om zijn volle klank te laten klinken. “Nankin” is wederom een uitstekend vehikel waar de blazers alle ruimte krijgen en vooral slagwerker Franck Agulhorn zijn inventiviteit laat horen. Imbert imponeert met zijn zoemende bas, een prachtige en ontroerende compositie. Nog een meester-werkje is het nummer “Blue Azurin” dat zo weggelopen kon zijn uit het Blue Note oeuvre met natuurlijk wel de moderne accenten van deze tijd en een fraaie bassolo van Diego. Een van de mooiste nummers is “Carthagène” dat al eerder voorkwam op het debuutalbum van de groep, het is een ingenieus geconstrueerde compositie, ingeleid door de bas van Diego, het doet met het bluesy shuffle ritme denken aan het werk van Mingus . Het album sluit af met “Blues in the studio”, uiteraard opgenomen in een studio, de rest van de opnames komen uit de beroemde Parijse club New Morning en uit L’IMFP in Salon de Provence. Het blijft jammer dat er zo weinig jazz uit Frankrijk is te horen hier in de Lage Landen, Wallonië lijkt wel de uiterste grens.

Beroemdheden als Michel Portal, Birelli Lagrene , Richard Galliano en zoveel anderen, ik heb ze allemaal leren kennen op festivals en optredens in Frankrijk. De Nederlandse jazzscene staat Europees natuurlijk op een hoog niveau maar navelstaarderij leidt tot niks, de Scandinavische jazz is alom bekend door ECM en ACT maar de jazz van net over de grens in België of nog minder uit Frankrijk is hier toch slecht vertegenwoordigd qua optredens. Daar moet verandering in komen, dus deze jongens volgend jaar op North Sea of nog liever een tournee langs jazzclubs want megagebeuren als North Sea zijn hun doel allang voorbij geschoten en echte jazz is er nauwelijks nog te horen. Maar om een lang verhaal enigszins in te korten, schaf deze box aan zolang die nog leverbaar is, je haalt er een paar uur prachtige muziek mee binnen.

Jan van Leersum.